Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Ιστορίες καθημερινής αυτοταπείνωσης μέρος πρώτο.



Γυμναστήριο, κάπου κοντά στο τέλος του προγράμματος, ζοριλίκι, ιδρώτας, κάπου ματώνει ο δεξιός μου αντίχειρας, γενικά πόνος. Τελεύω μια άσκηση και μένω καθισμένος κυριολεκτικά στην ίδια στάση με τον Στοχαστή του Ροντέν, σε πιο καραφλή και μουσάτη εκδοχή, και συνάμα με το ύφος της απόλυτης μεταλλικής ευχαρίστησης γιατί μόλις είχε σκάσει στα ακουστικά μου ο ήχος από την εισαγωγή του Secret of Steel. Κι εκεί που χαζεύω κώλους και ευχαριστώ τον Αυτοκράτορα που έλειπαν οι γαρίδες σήμερα, ανεβάζω το ισοτονικό μου αφέψημα και τραβάω τζούρα και πέταξα την όποια εικόνα είχα για τον εαυτό μου σε κλίβανο.
Διότι όπως προείπα, στάση Στοχαστή, καράφλα, μούσι, καμάρωνα τα χέρια μου πλέον μπορώ να δω και μια δυο φλέβες, Manowar, πονεμένοι μύες και ιδρωτίλα, ύφος απόλυτης μεταλλόκαυλας, και το δεξί μου χέρι μόλις είχε ανέβει και έφερε για να ακουμπήσει στο στόμα μου, με αντίστοιχη ποζεριά ακόμα και αυτή η κίνηση πάντα, ΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΟ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΤΥΠΗΤΟ ΡΟΖ ΙΣΟΤΟΝΙΚΟ ΠΟΤΟ ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑ!...
Παραλίγο να το φτύσω από το γέλιο.
Και τη ντροπή.
Και ήταν και ωραίο..για ροζ πόσιμο πράμα δλδ...

σκάω.
Κράχτε, ξέρω γω, τσάμπα είναι.